สมาคมแพทย์สตรีแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชินูปถัมภ์

                 เชื่อไหมว่าชีวิตเด็กบ้านนอกจนๆ คนนึงจะมาไกลได้ขนาดนี้ โตมาด้วยความดิ้นรน พ่อแม่ยากจนต้องไปใช้ชีวิตอยู่สวน อาหารแต่ละมื้อมีแค่ข้าวจี่โรยเหลือกับไข่ต้ม ไข่เจียว ไข่น้ำ แกงมะละกอใส่ปลากระป๋อง จันทร์ถึงศุกร์ต้องเดินเท้าจากสวนกลับหมู่บ้านระยะมากกว่า 5 กม. เพื่อกลับมาเรียนหนังสือ ตอนประถม นอนอยู่กับยายรอจนถึงวันเสาร์แล้วกลับมาหาพ่อกับแม่ที่สวน

                 วันนึงชีวิตต้องห่างกับพ่อที่ต้องไปขายแรงงานอยู่ต่างประเทศ จึงได้ทิ้งสวน กลับเข้ามาอยู่ในหมู่บ้าน ช่วงเวลานั้นได้แต่นอนร้องไห้คิดถึงพ่อที่สุดในชีวิต แต่ชีวิตก็เล่นตลกทำให้พ่อป่วยหนักจนขาพิการเดินลำบาก และกลับมาอยู่กับลูกๆ และจับพลัดจับผลูหาเงินที่ไม่เป็นก้อนและไม่มั่นคง พ่อแม่ไปรับซื้อของเก่าที่ภูเก็ต ฉันต้องไปอยู่กับญาติที่นครพนม น้องอยู่กับยายสุดท้ายไม่ได้อะไร กลับสู่จุดเดิมคือ 0 ของทุกอย่างในบ้านต้องเอาไปจำนำเพื่อเอาเงินมาเลี้ยงครอบครัว ชีวิตเป็นเช่นนี้จนฉันโตขึ้นเรื่อย ๆ แม้จะเรียนมัธยมขยายโอกาสแถวบ้าน ฉันก็ยังต้องไปช่วยพ่อแม่ทำสวนตลอด แบกกระสอบขี้วัวขี้ไก่ไปลงหลุมตีกันกับน้องชายเกี่ยวกันทำงานก็ปานนั้น

                 จนเมื่อฉันสอบเรียนต่อโรงเรียนประจำอำเภอห้องเก่งได้ ก็ต้องนั่งรถจากบ้านเพื่อเข้ามาเรียนในเมืองระยะทาง 40 กม. เช้ามาต้องนึ่งข้าวทำกับข้าว ห่อข้าวไปกินโรงเรียนเอง เพราะเงินค่าขนมมีน้อยไม่พอกินข้าว อาศัยหนังสือจากรุ่นพี่เพราะไม่มีตังค์ซื้อหนังสือเรียน เสาร์-อาทิตย์ก็ยังคงต้องไปสวนเช่นเคย เป็นเช่นนี้จนฉันสอบเข้าเรียนแพทย์ได้ และสิ่งที่เสียไปคือสวน 40 ไร่ของฉัน พ่อกับแม่ขายมันเพื่อแบ่งเงินใช้หนี้และแบ่งเป็นส่วนนึงให้ฉันเรียนหนังสือ เงินก้อนสุดท้ายของครอบครัวเพื่อฉัน

                 วันนี้ฉันเดินทางผ่านมาไกลมากจากจุดเริ่มต้น ฉันกำลังจะได้เป็นหมอตามที่ฉันฝัน ขอบคุณทุนที่เข้ามาชุบชีวิต ขอบคุณครูบาอาจารย์ สำคัญสุดคือผู้ให้กำเนิด ฉันกำลังจะกลับไปยังที่ที่ฉันจากมา ฉันหวังว่าฉันคงสร้างประโยชน์ให้คนอื่นได้อย่างที่ฉันตั้งใจ   ขอบคุณหนังสือจากรุ่นพี่ ขอบคุณโอกาสจากครูที่ส่งเสริมให้หนูมีวันนี้ ขอบคุณคนไข้ครูผู้สอนให้รู้ว่าเรามีคุณค่ากับคนอื่น  ฉันจะเป็นหมอที่ดีให้ได้  พ่อแม่ฉันยังลำบาก ฉันต้องกลับไปดูแลท่าน เคยไหมชีวิตที่ต้องเดินไปขอข้าวกินตอนเด็ก เคยไหมชีวิตที่ต้องอยู่เลี้ยงน้องสองคนที่บ้านรอพ่อกับแม่กลับจากขายของ เอาดินสอขีดเสาบ้านรอพ่อแม่กลับมา  คำที่พ่อบอกไว้ว่าจำได้ไหมสมัยทุกข์ยากปากหมองตอนกินที่อยู่สวน อย่าลืมกำพืดอย่าลืมที่ที่จากมา   

                  ขอบคุณโครงการนี้จริงๆค่ะที่เปิดโอกาสให้ได้เข้าเรียนแพทย์ ถ้าสอบของ กสพท.หนูคงไม่มีโอกาสเรียนแล้ว จำได้ตอนนั้นค่าสมัครสอบ กสพท. หนูยังไม่มีเลยค่ะ แต่ตอนนี้หนูจบหมดได้แล้ว หนูพร้อมตอบแทนผู้ที่ให้โอกาสและสนับสนุนหนูแล้ว สมาคมแพทย์สตรีให้ทุนโดยไม่มีข้อผูกมัดหวังแค่ให้หนูกลับไปเป็นหมอที่บ้านเกิด และมันก็เป็นสิ่งที่หนูตั้งใจ ขอบคุณ อ.ปูนา  อ.ศักดิ์ที่สอนหนูมา วันนี้หนูจะได้เป็นหมอจริงๆ แล้วนะคะ